Czy życie lepiej mieć pod kontrolą czy raczej sobie odpuścić i dać się ponieść?
A przede wszystkim: jak sobie radzić z irytacją, stresem, strachem i złością, kiedy rzeczy zaczynają się dziać inaczej niż było w planie.
Sprawa tak samo trudna dla chrześcijan co dla wszystkich innych. To zwykle duży problem w życiu. Niezależnie od tego co kto myśli o Bogu parę wskazówek z Biblii (i z doświadczenia) może się przydać każdemu.
No i właśnie dlatego uważam, że Włochy uratowały mnie przed mną samą.
Każdemu, kto ma zapędy perfekcjonistyczno-kontrolujące, polecam wyjazd na Południe, do krain totalnego rozpiździelu:-)
O ile puszczanie kontroli, kiedy się wszystko wali, jakoś jeszcze ludziom wychodzi - na zasadzie ,,Nie mam już sam żadnych pomysłów, puszczę, a nuż się poprawi.", o tyle jak się człowiekowi dobrze wiedzie, puszczanie kontroli to jest dramat, bo ,,Puszczę i się wszystko rozdupcy."
Czy więc puszczać kontrolę, jak ci się powodzi? Jeśli tak - po co?
PS
Problem kuriera widmo też jest mi tu wyjątkowo dobrze znany. Dlatego nigdy Wam nic nie wyślę. Oprócz jak najlepszych myśli.
Martin w tym odcinku gadasz jak mistrz Yoda- "Do. Or do not. There is no try." :D
Trzymać kontrolę, puścić kontrolę- w zasadzie jesteśmy w jednym i drugim. Puszczanie jest procesem. Gdy przyglądam się życiu, to widzę że na początku chciałam kontrolować wszystko na zewnątrz, szczególnie dotyczyło to relacji najbliższych, tj. męża i dzieci i nie zdawałam zupełnie sprawy że nie jestem w stanie kontrolować swego własnego życia, uzależniona od niskiej samooceny i odziedziczonych przekonań i otoczenia. Dziś postrzegam to jako życie w obłędzie. Nie umiem powiedzieć co było główną przyczyną do wychodzenia, chyba głębokie poczucie duszenia się i pragnienie uzyskania wolności. Na początku szukałam tego w ruchach religijnych w Kościele. Prawdą jest że była to jakaś droga, lecz do pewnego miejsca. działo się tak że szybko stawałam się liderem, lecz też i tak samo szybko dostrzegałam nowy rodzaj podporządkowania delikatnie mówiąc. Na dziś jestem zdystansowana wobec form religijnych, a bardziej zorientowana na relację osobistą z Bogiem. Uczę się autentyczności na co dzień. Jestem typem działacza, miałam dużo aktywności zawodowych i życiowych, obecnie na emeryturze, lecz z dużym potencjałem żeby coś robić. Inspirujesz mnie Martin do zaprojektowania sensownego działania. :)
Teraz mi się przydało tego posłuchać, dziękuję.
Dziękuję Martin, że mogłem trafić na Twoją osobę w sieci :) Lepiej późno niż wcale. Wsparcie leci do Ciebie a ja odpalam kolejny odcinek odwyku. Wielkie pozdrowienia!!
W Biblii są opisane różne rodzaje relacji człowiek-Bóg.
Jedną z nich jest syn-ojciec, inną uczeń-mistrz. I to nie jest jedno i to samo.
Trzeba jr znać, trzeba rozumieć, trzeba rozróżniać. A jak kto chętny to nawet można i stosować.
W ramach powiększania wiedzy o religiach, informacje o Mormonach. O księdze Mormona, o małżeństwach, o tym skąd się wzięli, co robią, jacy są i gdzie ich można znaleźć. Z Martinem rozmawia Marek.
Cesacjonizm - tak się nazywa pogląd, że ponadnaturalne rzeczy związane z Duchem Świętym, które miały miejsce w czasach Jezusa i w pierwszym kościele, dzisiaj się skończyły. Ten pogląd jest bardziej popularny niż się wydaje. Ludzie uważają, że Bóg odwołał cuda, znaki, proroctwa, uzdrowienia i poza sporadycznymi przypadkami, są dziś niepotrzebne.
Czy to prawda? Czy Biblia się z tym zgadza? Czy Jezus się nam faktycznie skończył, i to zaraz w pierwszym wieku?
Ja myślę, że jest inny powód niż Biblia, dużo ciekawszy i bardziej niepokojący, że taki pogląd się w ogóle pojawił i że jest popularny.
Jestem pewny, że to moje wyjaśnienie wielu osobom się nie spodoba. Mi też się nie podoba. Ale pokażcie mi, że nie mam racji.