Stawianie się światu (np. poprzez łamanie jego praw) świadczy o dążeniu do niezależności do niego ale jeszcze nie świadczy o należeniu do Jezusa. Dopiero stawianie się światu w imię miłości do Boga i bliźniego świadczy o chrzescijaństwie.

Ooo, niech ci nie skręca, bo w tym przypadku to zupełnie się nie sprawdza.

Jezus podkreślał swoją fizyczność i uważał się w pełni za część fizycznego świata przecież. Do tego stopnia, że mówił na siebie "syn człowieczy" i nawet już po zmartwychwstaniu jadł i pił zupełnie fizyczne rybki z chlebem. Chociaż pewnie nawet nie musiał. I był jak najbardziej "dotykalny".

A wcześniej to sarkastycznie odpowiadał na zarzuty Faryzeuszy, że mówią na niego, że to "żarłok i pijak", bo w odróżnieniu od Jana Chrzciciela ani trochę się umartwiał, tylko żył pełną piersią.

A Jan w liście napisał nawet, że "wszelki duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga". Więc ta część bycia częścią świata jest wyraźnie ważna i o żadnym podziale na "dobry duch nie materialny, zły świat fizyczny" nie może być mowy.

Zawsze z tym podziałem świat-Bóg był trochę problem, dlatego mi się wydaje, że dopiero to moje wyjaśnienie z odcinka rozjaśnia ten problem do końca. Bo łączy to wszystko w spójną całość te pozorne sprzeczności są teraz zrozumiałe.

No mi się tak to widzi w każdym razie. Ale ciekaw jestem innych punktów widzenia.

Kurde w końcu ktoś to powiedział z czym miałem problem od początku jak tylko się postanowiłem nawrócić - dla mnie to gadanie że my tu jesteśmy tru chrześcijany a tam jest ten świat który jest zły i niedobry nie trzymało się nigdy kupy i zawsze mnie to drażniło i dalej drażni. A teraz wiem dlaczego! Swoją drogą takie podejście może niebezpiecznie skręcić w jakiś rodzaj gnostycyzmu że jest dobry Bóg duchowy i zły Demirug ten od materii - i wydaje mi się że każda hardkorowa religia idzie albo w jedną materialną stoną (materializm, nihilizm, ekologizm, czy nawet narodowy socjalizm) albo w duchową (charyzmatyczne "chrześcijaństwo", buddyzm, gnostycyzm)