Jest jeszcze kwestia zadośćuczynienia. Zarówno w Starym Testamencie jak i w kręgach katolickich jest to niezbędny warunek przebaczenia. W wypowiedziach Jezusa jednak tego nie ma.
W praktyce jednak zadośćuczynienie mówi nam czy krzywdzący chce odbudować popsute relacje.

Zanim przeprosisz spróbuj się wczuć w sytuacje człowieka, którego skrzywdziłeś, spróbuj sobie wyobrazić jak może się czuć, wtedy powiedzenie słowa przepraszam wymaga o wiele więcej trudu, a mimo to zdajesz sobie sprawę jak nic nie znaczy, ale czasami jest jedyną rzeczą jaką możesz zrobić - poza cofnięciem czasu ;) bo jeżeli jest coś co możesz zrobić to bierz się do roboty żeby naprawić co się jeszcze naprawić da.

Czyli wybaczenie ludzkie nie jest tak dogłębne jak - Boże. Bóg obiecuje, że nie wspomni naszych grzechów, natomiast wybaczający człowiek często pozostanie z urazem w pamięci i obniżonym poziomem zaufania wobec tego, któremu wielokrotnie wybaczał. Nawet jeśli nigdy więcej nie wypomni mu krzywd, to i tak trudno będzie zmniejszyć dystans jaki się między obydwoma wytworzył.

Na początku filmu "Brunet wieczorową porą" jest taka śmieszna scena a propos. Do autobusu pcha się facet. Popchnięty mówi: A może by pan chociaż powiedział "przepraszam". Ten przeprasza i go odpycha dostając się do środka. Potem tekst: widziała pani jakie chamstwo. A tamten przez drzwi autobusu, wielce obrażony: powiedziałem "przepraszam", powiedziałem!

Czy to nie oczywiste nawet dla przeciętnych ludzi?

Jeżeli ktoś raz przeprasza, bo się pomylił, widzi,że zrobił komuś krzywdę - jest oki.
Ale jeżeli robi to poraz kolejny, bo znowu, bo jemu tak się jakoś wymsknęło. Oj! Lepiej uciekać. Znam takie przypadki :):)

A proszę.
Teraz tylko rozpowszechnić go należy.

Bardzo chcę podziękować za ten odcinek - jakby powiedział Martin "sakramencko" ważny i rzadko poruszany. Mądre i potrzebne słowa. Dzięki.